Bewuste eerste keer: Nederlandse post!
Note: this blog is in Dutch.
A general one about Colombia might follow in English.
First timers:
1. Voor het eerst een blaar bovenop mijn teen
2. Voor het eerst spierpijn in mijn schouders dat ik het uitgilde als iemand erover aaide
3. Voor het eerst in een hangmat in de jungle geslapen
4. Voor het eerst Lulosap gedronken (yum!)
5. Voor het eerst cacao vrucht geproeft
6. Een paar woordjes Wiwa geleerd
7. Zo hard gezweet dat er zout in mijn wenkbrauwen zat
8. Voor het eerst 4 dagen gehiked
9. Voor het eerst het gevoel dat ik écht alles aankan!
Wij hebben de Verloren Stad gevonden!
Als duurzame toerisme kenners hebben Ruby, Anne en ik ervoor gekozen om met WiwaTours te vertrekken. Volgens ons hostel was dat de enige van de 5 gecertificeerde organisaties die heel erg begaan was met de 'indigenous people', de afstammelingen van de Tayrona's. We konden echte Wiwa gidsen verwachten, kleinere groepen, en het geld ging deels dan ook naar alle stammen in de Sierra Nevada. Zeker een keuze die de moeite waard was.
Dag een.
1e dag was zwaar, maar niks vergeleken met de rest. Wij hadden 2 Wiwa gidsen (de "indianen" van de Colombiaanse Sierra Nevada, een van de 4 stromingen Tayronas, die Wiwa spraken en Spaans): Juan Manuel en Carlos, en een Engels-talige gids: José León. We werden om 9u opgehaald met 2 busjes. De rugzakken ("licht bepakt": lange broek, korte broek, lange mouwen, 3 shirts, 4 onderbroeken, poncho, antimuggenspray, antizonnenbrandcreme, zonnebril, shampoo, camera, slippers, wandelschoenen, zwemkleding, handdoek, pareo, snacks en minstens 2 liter water....).
Na 2 uur rijden (eerste uur was hobbelig, tweede uur een zand en bergweggetje, een nachtmerrie voor -bijna- elke chauffeur) kwamen we bij de ingang van de Ciudad Perdida tour. Binnen 2 uur zaten we in de jungle, toen kregen we fruit :)! en toen was het nog best een stuk (Ruim een uur) klimmen.
'S avonds introduceerde ze het 4e hoofd van hun team, William, onze kok. Die heeft erg zijn best gedaan de 4 dagen (met de middelen die ter plekke waren) om een toch redelijk gevarieerd menu op tafel te zetten elke ochtend, middag en avond (zowel voor de 7 vegetariërs als de 6 vleeseters van de groep).
Toen we helemaal uitgeput en bezweet aankwamen in ons eerste kamp lachtte onze gidsen ons recht in ons gezicht uit. Dit was de makkelijkste en kortste hike van de 4 dagen, aldus die drie.
Dag twee.
Gelijk hadden ze..
Dag twee was 5u opstaan, 5u30 ontbijten en 6u weg. De langste van de 4 dagen, met superveel klimmen (uren aan een stuk.. Of zo voelde het). 11u onderweg (inclusief een paar pauzes, de eerste voor wat te drinken, de tweede voor de lunch -pas om 11u30, best laat als je om 5u30 voor t laatst iets hebt gegeten- en de derde met vers fruit.)
Ik werd onwel. Oftewel algemene uitputting, iets in het eten of de combinatie met de hitte en het zweten en niet genoeg drinken, maar na de lunch viel ik bijna van mijn stokje. Ik ben even gaan liggen terwijl de rest aan de koffie en het toetje zat, en ben geloof ik zelfs even weggedoezeld. Met de hulp van ibuprofen en paracetamol heb ik nog vier uur doorgebuffeld. Ze wilde mijn rugzak dragen ( op een gegeven moment werd ik gedwongen em af te staan) en bleven suggereren dat ik een muildier moest pakken. Maar toen was er nog maar anderhalf uur te gaan, en ik ben koppig en ik had zoiets van "arm muildier" in combinatie met "daar val ik straks op flauw en dan blijf ik niet zitten en breek ik mijn nek".
Uiteindelijk in het kamp even in een hangmat gerust toen het eten werd voorbereid en daarna ging het wel weer iets beter.
We sliepen in dit kamp ook echt in een hangmat met klamboe, net als in het Tayrona Nationaal Park.
'S avonds was het kampvuurtijd, en het vragenuurtje. We mochten alles vragen aan onze Wiwa gidsen Juan Manuel en Carlos (twee broers van 23 en 18 jaar jong). Zo geloven Wiwa's in reincarnatie, maar dat je na je dood naar een andere planeet verhuist. Ook hebben ze meerdere "genders" dan de twee die wij kennen: man en vrouw -hermaphroditen even niet meegerekend-, meer spiritueel bedoeld dan letterlijk fysiek - dus niet transgenders-). Ze mogen scheiden, ze hebben gemiddeld 10 kinderen als koppel dat wel bij elkaar blijft, en iedereen helpt met alles mee. Touw spinnen leer je al op je 5e, koken doen mannen en vrouwen, en iedereen doet ook de fysiek zwaardere klussen (al blijf je als moeder meer in de buurt van je kinderen tot hun 5e). Allemaal fascinerend en interessant vond ik.
Dag drie.
4u50 is vroeg.. Oei. Mijn spieren. In vuur en vlam. "Dan weet je dat je leeft" is wat er dan door mijn hoofd gonst. Het coole van vanochtend was dat we onze rugzak 's ochtends mochten laten staan, het was namelijk het moment om de laatste sprint te trekken richting Ciudad Perida. Vol goede moed (in een redelijk brak lichaam) vertrok ik met de groep richting de Verloren Stad (geheim: ze is verloren omdat ze altijd in de wolken is geloof ik). Eerst een goede 45 minuten hiken, dan blootvoets (oei, blaargevaar!) Door een rivier waden, en toen kwam het: 1200 traptreden omhoog naar de heilige stad van de Tayronas en al hun afstammelingen. De klim was zeker de moeite waard :) . We moesten eerst 'gereinigd' worden door in een kring te staan met coca bladeren in ons hand, waarna we onze ogen moesten sluiten en Juan iets in zichzelf zei, en Moeder Aarde vroeg om toestemming om met ons binnen te komen. Daarna bliezen we letterlijk onze negatieve energie uit op de coca bladeren en gooide we die op een hoop in het midden vam de cirkel. (Andere tour organisaties doen dit niet, en veel mensen komen ziek thuis van de wandeling. Ze linken als Wiwa gidsen dat aan elkaar. ) We hebben geleerd over de Mamo's (hoofd van de stam en ook de medicijnman) en de Saga's (de vrouwelijke versie), over symbolen die ze belangrijk vinden (zoals de zon en de maan) en dat er op het hoogtepunt zo'n 2000 mensen (of families -daar waren de gidsen het niet over eens-) waren, die er langer dan 300 jaar hebben gewoond. Ze lieten ons zien hoe ze uit een bepaald groen blad paarse! natuurlijke kleurstoffen haalde, welke bessen je kon eten en over de goudzoekers en de Spaanse conquistadores die uiteindelijk een einde brachten aan de heilige stad: er kwamen teveel ziektes mee, en dit lag als plaats te "open en bloot". Toch gebruiken de mamo's en saga's van alle stammen het als plek om te mediteren, leren aura's te zien, en om elkaar te spreken (telefoons werken niet in de jungle), en wordt het park elk jaar in September compleet spiritueel gereinigd (net als Tayrona nu in Februari).
Terug naar ons slaapkamp van de afgelopen nacht voor de lunch, en dan is het weer 4.5u hiken. Naar boven en naar beneden, van links naar rechts en terug, en toen begon het ook nog eens te regenen, waardoor de ondergrond super kleiig en glibberig werd. Sommige van ons (waaronder ik) hadden op de eerste of de tweede dag een stok geclaimd om als derde been te gebruiken, en dat was serieus vaak het enige redmiddel door niet op mijn snufferd (of kont) te denderen. Vandaag ging de wandeling voor mij wel iets beter. Ik was minder trillerig en koortsig, maar gewoon algemeen (en logisch) brak. Blijkbaar heb ik vandaag wel 4 blaren omgelopen, en ik wijt het aan t feit dat we 2x door de rivier moesten waden, daardoor nog natte en zanderige voeten in schoenen moesten doen. Daarna ook zoveel gehiked en vooral naar beneden, een heel nare oefening voor knieen en voeten. Ik heb de handige tip gekregen zigzaggend te dalen, zoals je op een snowboard ook zou doen. Dat hielp direct een hoop.
We hebben in het Wiwa kamp geslapen - helaas het minst schone kamp van de hele tocht- en een hele demonstratie gekregen over touwen die ze uit bladeren raspen, hoe ze die kleuren en daarna tot armbanden, tassen of nuttige tools weven (soort basic spinnenwiel bijvoorbeeld), bollen met schelpenpoeder, hun spuug met coca bladeren en een stokje hun "expert bol" groter maken. Nog 1x met z'n allen s avonds aan tafel. Nog 1x Regenwormen spelen. En dan slapen want alle delen van mijn lichaam zijn moe.
Dag vier.
De dag naar waar ik het minst naar heb uitgekeken. We hadden het zo moeilijk op de heenweg, en toen hadden we nog een doel: naar de Verloren Stad, en nog geen blaren, knie- of spierpijn. Maar wonder boven wonder heb ik een heerlijke dag gehad. Het was wel echt heel zwaar klimmen, en de lieve Juan heeft in een klim eventjes mijn rugtas overgenomen omdat het echt niet meer ging. Zelf gingen onze Wiwa gidsen overigens als een speer, het waren meet steenbokken dan mensen.
Drie mensen van onze groep waren ziek wakker geworden: buikgriep. Geen honger, verhoging, en t liep er aan beide kanten harder uit dan t naar binnen ging.
Maar met mij ging alles juist beter. Ik was niet bezig met "naar huis gaan", maar met de uitzichten. Met foto's maken en alles ontdekken. En lekker luidkeels zingend klimmen en dalen.
Een man uit de groep (ze waren maar met zijn tweëen, de andere 11 waren dames) vertelde ons dat er 2 types "fun" zijn. Type 1 Fun is als je al doende geniet van wat er gebeurd. Type 2 Fun is als je afziet of iets op dat moment niet perse leuk is, maar je achteraf wel kan zeggen dat het geweldig was.
Buiten de tweede dag -toen ik niet lekker was- heb ik vooral Type One Fun beleefd. Ondanks de blaren en de gewricht- en spierpijn, had trots en plezier de overhand. We hadden een geweldige groep (heel divers: Franzen, Australiers, Duitsers, een Canadeze en 4 Nederlanders, waaronder wij 3, de Wiwa gidsen en een Venezuelaanse Engels-talige gids), en we hebben met zijn allen keihard gelachen en serieus gekletst en spelletjes gespeeld. Samen gezweet, samen gekreund, en elkaar als cheerleaders gemotiveerd.
Het was het moeilijkste wat ik tot nu toe heb gedaan in mijn leven, maar ook een van de dingen waar ik het meest trots op ben.. Het gevoel blijft hangen: "Nu kan ik alles aan".
Xx
The Gypsy
