Ciudad Perdida (NL)

Bewuste eerste keer: Nederlandse post!

Note: this blog is in Dutch.

A general one about Colombia might follow in English.

First timers:

1. Voor het eerst een blaar bovenop mijn teen

2. Voor het eerst spierpijn in mijn schouders dat ik het uitgilde als iemand erover aaide

3. Voor het eerst in een hangmat in de jungle geslapen

4. Voor het eerst Lulosap gedronken (yum!)

5. Voor het eerst cacao vrucht geproeft

6. Een paar woordjes Wiwa geleerd

7. Zo hard gezweet dat er zout in mijn wenkbrauwen zat

8. Voor het eerst 4 dagen gehiked

9. Voor het eerst het gevoel dat ik écht alles aankan!

Wij hebben de Verloren Stad gevonden!

Als duurzame toerisme kenners hebben Ruby, Anne en ik ervoor gekozen om met WiwaTours te vertrekken. Volgens ons hostel was dat de enige van de 5 gecertificeerde organisaties die heel erg begaan was met de 'indigenous people', de afstammelingen van de Tayrona's. We konden echte Wiwa gidsen verwachten, kleinere groepen, en het geld ging deels dan ook naar alle stammen in de Sierra Nevada. Zeker een keuze die de moeite waard was.

Dag een.

1e dag was zwaar, maar niks vergeleken met de rest. Wij hadden 2 Wiwa gidsen (de "indianen" van de Colombiaanse Sierra Nevada, een van de 4 stromingen Tayronas, die Wiwa spraken en Spaans): Juan Manuel en Carlos, en een Engels-talige gids: José León. We werden om 9u opgehaald met 2 busjes. De rugzakken ("licht bepakt": lange broek, korte broek, lange mouwen, 3 shirts, 4 onderbroeken, poncho, antimuggenspray, antizonnenbrandcreme, zonnebril, shampoo, camera, slippers, wandelschoenen, zwemkleding, handdoek, pareo, snacks en minstens 2 liter water....).

Na 2 uur rijden (eerste uur was hobbelig, tweede uur een zand en bergweggetje, een nachtmerrie voor -bijna- elke chauffeur) kwamen we bij de ingang van de Ciudad Perdida tour. Binnen 2 uur zaten we in de jungle, toen kregen we fruit :)! en toen was het nog best een stuk (Ruim een uur) klimmen.

'S avonds introduceerde ze het 4e hoofd van hun team, William, onze kok. Die heeft erg zijn best gedaan de 4 dagen (met de middelen die ter plekke waren) om een toch redelijk gevarieerd menu op tafel te zetten elke ochtend, middag en avond (zowel voor de 7 vegetariërs als de 6 vleeseters van de groep).

Toen we helemaal uitgeput en bezweet aankwamen in ons eerste kamp lachtte onze gidsen ons recht in ons gezicht uit. Dit was de makkelijkste en kortste hike van de 4 dagen, aldus die drie.

Dag twee.

Gelijk hadden ze..

Dag twee was 5u opstaan, 5u30 ontbijten en 6u weg. De langste van de 4 dagen, met superveel klimmen (uren aan een stuk.. Of zo voelde het). 11u onderweg (inclusief een paar pauzes, de eerste voor wat te drinken, de tweede voor de lunch -pas om 11u30, best laat als je om 5u30 voor t laatst iets hebt gegeten- en de derde met vers fruit.)

Ik werd onwel. Oftewel algemene uitputting, iets in het eten of de combinatie met de hitte en het zweten en niet genoeg drinken, maar na de lunch viel ik bijna van mijn stokje. Ik ben even gaan liggen terwijl de rest aan de koffie en het toetje zat, en ben geloof ik zelfs even weggedoezeld. Met de hulp van ibuprofen en paracetamol heb ik nog vier uur doorgebuffeld. Ze wilde mijn rugzak dragen ( op een gegeven moment werd ik gedwongen em af te staan) en bleven suggereren dat ik een muildier moest pakken. Maar toen was er nog maar anderhalf uur te gaan, en ik ben koppig en ik had zoiets van "arm muildier" in combinatie met "daar val ik straks op flauw en dan blijf ik niet zitten en breek ik mijn nek".

Uiteindelijk in het kamp even in een hangmat gerust toen het eten werd voorbereid en daarna ging het wel weer iets beter.

We sliepen in dit kamp ook echt in een hangmat met klamboe, net als in het Tayrona Nationaal Park.

'S avonds was het kampvuurtijd, en het vragenuurtje. We mochten alles vragen aan onze Wiwa gidsen Juan Manuel en Carlos (twee broers van 23 en 18 jaar jong). Zo geloven Wiwa's in reincarnatie, maar dat je na je dood naar een andere planeet verhuist. Ook hebben ze meerdere "genders" dan de twee die wij kennen: man en vrouw -hermaphroditen even niet meegerekend-, meer spiritueel bedoeld dan letterlijk fysiek - dus niet transgenders-). Ze mogen scheiden, ze hebben gemiddeld 10 kinderen als koppel dat wel bij elkaar blijft, en iedereen helpt met alles mee. Touw spinnen leer je al op je 5e, koken doen mannen en vrouwen, en iedereen doet ook de fysiek zwaardere klussen (al blijf je als moeder meer in de buurt van je kinderen tot hun 5e). Allemaal fascinerend en interessant vond ik.

Dag drie.

4u50 is vroeg.. Oei. Mijn spieren. In vuur en vlam. "Dan weet je dat je leeft" is wat er dan door mijn hoofd gonst. Het coole van vanochtend was dat we onze rugzak 's ochtends mochten laten staan, het was namelijk het moment om de laatste sprint te trekken richting Ciudad Perida. Vol goede moed (in een redelijk brak lichaam) vertrok ik met de groep richting de Verloren Stad (geheim: ze is verloren omdat ze altijd in de wolken is geloof ik). Eerst een goede 45 minuten hiken, dan blootvoets (oei, blaargevaar!) Door een rivier waden, en toen kwam het: 1200 traptreden omhoog naar de heilige stad van de Tayronas en al hun afstammelingen. De klim was zeker de moeite waard :) . We moesten eerst 'gereinigd' worden door in een kring te staan met coca bladeren in ons hand, waarna we onze ogen moesten sluiten en Juan iets in zichzelf zei, en Moeder Aarde vroeg om toestemming om met ons binnen te komen. Daarna bliezen we letterlijk onze negatieve energie uit op de coca bladeren en gooide we die op een hoop in het midden vam de cirkel. (Andere tour organisaties doen dit niet, en veel mensen komen ziek thuis van de wandeling. Ze linken als Wiwa gidsen dat aan elkaar. ) We hebben geleerd over de Mamo's (hoofd van de stam en ook de medicijnman) en de Saga's (de vrouwelijke versie), over symbolen die ze belangrijk vinden (zoals de zon en de maan) en dat er op het hoogtepunt zo'n 2000 mensen (of families -daar waren de gidsen het niet over eens-) waren, die er langer dan 300 jaar hebben gewoond. Ze lieten ons zien hoe ze uit een bepaald groen blad paarse! natuurlijke kleurstoffen haalde, welke bessen je kon eten en over de goudzoekers en de Spaanse conquistadores die uiteindelijk een einde brachten aan de heilige stad: er kwamen teveel ziektes mee, en dit lag als plaats te "open en bloot". Toch gebruiken de mamo's en saga's van alle stammen het als plek om te mediteren, leren aura's te zien, en om elkaar te spreken (telefoons werken niet in de jungle), en wordt het park elk jaar in September compleet spiritueel gereinigd (net als Tayrona nu in Februari).

Terug naar ons slaapkamp van de afgelopen nacht voor de lunch, en dan is het weer 4.5u hiken. Naar boven en naar beneden, van links naar rechts en terug, en toen begon het ook nog eens te regenen, waardoor de ondergrond super kleiig en glibberig werd. Sommige van ons (waaronder ik) hadden op de eerste of de tweede dag een stok geclaimd om als derde been te gebruiken, en dat was serieus vaak het enige redmiddel door niet op mijn snufferd (of kont) te denderen. Vandaag ging de wandeling voor mij wel iets beter. Ik was minder trillerig en koortsig, maar gewoon algemeen (en logisch) brak. Blijkbaar heb ik vandaag wel 4 blaren omgelopen, en ik wijt het aan t feit dat we 2x door de rivier moesten waden, daardoor nog natte en zanderige voeten in schoenen moesten doen. Daarna ook zoveel gehiked en vooral naar beneden, een heel nare oefening voor knieen en voeten. Ik heb de handige tip gekregen zigzaggend te dalen, zoals je op een snowboard ook zou doen. Dat hielp direct een hoop.

We hebben in het Wiwa kamp geslapen - helaas het minst schone kamp van de hele tocht- en een hele demonstratie gekregen over touwen die ze uit bladeren raspen, hoe ze die kleuren en daarna tot armbanden, tassen of nuttige tools weven (soort basic spinnenwiel bijvoorbeeld), bollen met schelpenpoeder, hun spuug met coca bladeren en een stokje hun "expert bol" groter maken. Nog 1x met z'n allen s avonds aan tafel. Nog 1x Regenwormen spelen. En dan slapen want alle delen van mijn lichaam zijn moe.

Dag vier.

De dag naar waar ik het minst naar heb uitgekeken. We hadden het zo moeilijk op de heenweg, en toen hadden we nog een doel: naar de Verloren Stad, en nog geen blaren, knie- of spierpijn. Maar wonder boven wonder heb ik een heerlijke dag gehad. Het was wel echt heel zwaar klimmen, en de lieve Juan heeft in een klim eventjes mijn rugtas overgenomen omdat het echt niet meer ging. Zelf gingen onze Wiwa gidsen overigens als een speer, het waren meet steenbokken dan mensen.

Drie mensen van onze groep waren ziek wakker geworden: buikgriep. Geen honger, verhoging, en t liep er aan beide kanten harder uit dan t naar binnen ging.

Maar met mij ging alles juist beter. Ik was niet bezig met "naar huis gaan", maar met de uitzichten. Met foto's maken en alles ontdekken. En lekker luidkeels zingend klimmen en dalen. 

Een man uit de groep (ze waren maar met zijn tweëen, de andere 11 waren dames) vertelde ons dat er 2 types "fun" zijn. Type 1 Fun is als je al doende geniet van wat er gebeurd. Type 2 Fun is als je afziet of iets op dat moment niet perse leuk is, maar je achteraf wel kan zeggen dat het geweldig was. 

Buiten de tweede dag -toen ik niet lekker was- heb ik vooral Type One Fun beleefd. Ondanks de blaren en de gewricht- en spierpijn, had trots en plezier de overhand. We hadden een geweldige groep (heel divers: Franzen, Australiers, Duitsers, een Canadeze en 4 Nederlanders, waaronder wij 3, de Wiwa gidsen en een Venezuelaanse Engels-talige gids), en we hebben met zijn allen keihard gelachen en serieus gekletst en spelletjes gespeeld. Samen gezweet, samen gekreund, en elkaar als cheerleaders gemotiveerd. 

Het was het moeilijkste wat ik tot nu toe heb gedaan in mijn leven, maar ook een van de dingen waar ik het meest trots op ben.. Het gevoel blijft hangen: "Nu kan ik alles aan". 

Xx

The Gypsy

Your mind: A Secret Forest

Your mind is a forest.
Your thoughts are the seeds.
You can grow flowers, 

or you can grow weeds. 

- unknown

Imagine your mind is a forest. And you try to get off the beaten track. And you walk through thistles and thorns and basically all you want to do is go back to the main road. But if you don't, the second time you take that "path" it's going to be just as hard... After twenty times though, you might have squashed some nettles and bushes. After a hundred times, maybe there is this defined mudpath. A thousand times and it might be a broad forest path. A million times and it becomes a highway.

Thoughts are like that. Habits too. Have them once and they are awkward and unfamiliar and forced. Have them a million times and you're off beating yourself up or hating yourself and you won't even realise you've been on and off 6 highways with negative hateful thoughts about yourself.

Learn to get off those highways. Start with just realizing you've been on highways. Usually in the beginning you'll be in a deep pit before you even realize what happens. After you become conscious of them, try stopping when you hear yourself think something negative about yourself. With practice, you will not get on the highway automatically. And you can start selecting consciously which thoughts are helpful and which ones are not.

Meanwhile, get off the beaten path. Praise yourself for getting up in the morning. For every pro-active moment in your day. The moments I'm talking about can be a second..
If you're aggressive: For every moment passed non violently.
If you're anxious: For every moment passed peacefully.
If you're depressed: For every bit of colour you do manage to see in the bleakness.
Focus on nice things: Warmth or coolness or any weather or just a moment of not being sad.
When you focus on that, you see more positive things. It feeds itself, just like negativity does.

Praising yourself helps. But it's not your skills you need to start liking. It's your personality.
It's harder work than a fulltime job. And sometimes it's healthier to leave it be. Let it go.
Just start realizing it. Take little steps.

Is it THAT simple?
Well. If you're optimistic enough to define that as simple then the answer is yes.
But don't fool yourself. It's a shitload of hard work. And there's no shortcut.

To stay in the metaphors, imagine, if you will, that your mind is a garden instead.
You need years to get a proper garden with flowers and full grown vegetables and fruit trees..
It's not going to happen overnight. (Unless you have magic beans. But Giants are a risk)
You just need to water this garden and fertilize the soil, give it the light it needs to grow and the darkness it  needs to rest. You  need to remind yourself all the time of the end goal.
Results are satisfying, but take time. Give it time. And the hard work.

You'll start liking the process because every day your garden looks a little better than the day before. And if you have a bad day or a terrible day, all is not wasted. Those flowers and fruits and vegetables will still continue growing after a horrible storm. Small setbacks are just that. Setbacks.
Not the end. Maybe this season's crops won't come out as you planned. But continue to give it love and time and care and it will all pop right back up. Sometimes it turns into an even more beautiful garden than you might have planned.

Mindfulness helps.  And I know it sounds like a cliché. But once you learn to accept your thoughts and stop resisting them, they'll stop having the urge to push themselves in your face because they feel ignored. There're a few apps (like Headspace in English, VGZ Mindfulness Coach in Dutch) that might help you. They did for me.

I've given thought a lot of thought.
I've shared this stream of consciousness with a few friends when they needed to hear it.
And now, after ages of silence, I wanted to share this with more people.
Because it might help just this one lost soul.
And that will be enough.

Any of your own thoughts are most welcome down below in the comment box, I'm curious as to how you experience thought.

Cheers.
Xx
The Gypsy 

Succesfull 1001 Nights

Last year, I was asked to co-organise a 60th birthday that was so succesfull they wanted a repetition.
Different person (his wife), different theme (1001 nights), different challenge (she is more of a control freak than he is, pro-active and very uncomfortable with leaning back to let others do it for her).

This one was easier, and harder, all at once.
She isn't one for masking her feelings.
She knows what she likes and what she hates.
In part, we were well informed on likes and hates.
But then comes the tough part: How to organise something original within the theme.

There was "middle eastern" food: a mix of Turkish apple tea, Syrian and Lebanese pizza's and bread with za'atar, Salades like Fattoush and Tabouleh, sweet bites like baklava and cookies. 4 watermelon shells filled with fruit salad.
There was the decor: Lots of draperies and pillows of all colours, a few shisha's (hookah's), and a carpet on the wall. A curtain of lights, and a balloon arch in purple and gold.
There were surprises:  She was kidnapped by 4 thieves (because 40 was too expensive). She had lunch and came back to a house that did not resemble her own anymore. There were 30+ people already there welcoming her with a self-written song. There was a bellydance workshop, three kids dancing with youtube songs and our Karaoke version of a Whole New World... :)

It went pretty well.
She loved it.
And I still rock master of ceremonies title.

Xx
The Gypsy

Vacation themed birthday

People who know me (even a little) know that birthdays are sacred in my eyes.
It's a time of reflection (second only to New Year's Eve) - a time to see how've far you've come this year.. How much older you look in pictures, how much longer your hair is.. Mainly, for me, it's a time to sit with friends and family and combine good food with good company.

As usual, I gave my birthday this year a theme. I believe it's a tradition that "only" goes back 7 years now - because I'm a dress-up kinda gal, only the Dutch are only starting to celebrate Halloween now that I'm too old to go trick-or-treating, and I've been born on the wrong side of the river, it's only in the south of the Netherlands that they celebrate Carnival big time.

I always tell guests that it's awesome if they dress up (because I love to) , but that it can't be the reason they decide not to come (because not everyone loves to).

I chose a theme this year that is both easy, yet cool to work with.
Something I'm personally very unacquainted with, and maybe even uncomfortable.
Vacation/Holiday time.
Whether you like to travel, explore new things, visit beaches, sunbathe all day, read books, or actually stay at home in your PJ's and bunny slippers and watch TV, it's all allowed.

This was the result (of the decoration):

                 

             

    

We played games and chatted and ate ((Harira soup, vegetarian quiche and pasta salad, all very holiday-y)) -- the weekend before my birthday..  On the day itself I went out to dinner with my parents, and the weekend afterwards I had family over. --- .. and I got spoiled rotten on all three occasions.

A big thank you to everyone who came over, whenever that was.

Xx
The Gypsy

Gandalf the White

The cat is out of the bag!
One of the deadlines I was charged with, was the co-organization of a 60th birthday.
And I'm proud to say it was a huge succes.

I've worked on it since December, brainstorming out loud, gathering together those I thought would make my great ideas an even greater reality.

The main theme came to me in their living room (which was a mess, seeing as they were in the middle of moving house) - by looking at their book collection. The Lord of the Rings was there, and it hit me.

When you turn 60, and you give the organization of the party to others, and you want to be surprised, it has to be pretty big. I knew and guessed enough as to how far Mark would play along.

He had to be Gandalf (The Grey).
With three assignments, throughout the evening, he could "win" three items:
1. A ring. 2. A horse. 3. A volcano.
(By singing a song he got the ring, bellydancing earned him the horse, and a puzzle gave him access to the volcano.)
After succeeding in destroying the ring, and thereby vanquishing the evil power, he could transcend from his old life, turning to Gandalf the White.

In case you have absolutely no idea why these three items (and generally have no idea what the Lord of the Rings is about, like roughly half the audience) - check out this link for a short summary.
They also needed to be guided through the evening, and Karin thought I'd be the perfect storyteller.

I apparently rock as a Master of Ceremonies. (It's my job, I guess.)
Throw in a Royal Distinction pinned on the Gandalf robe (made by me) by the Mayor of Zoetermeer, elven ears and dresses in theme, delicious food made by Karin and Jenny, the decoration of the whole place by Peter and Linda.. We had our own Gollem! Bas and Vincent's support and overall assistance and Mark's own ease of playing along and letting the day wash over him.. It was awesome.

Enjoy the pictures, to give you the atmosphere,

        

Xx
The Gypsy

Happy 2017

It's been a rough 6 weeks since I've been virus-free.
Even now, I'm sniffling in the hopes of postponing that necessary hunt for more tissues.
Strepsils are my new best friend.
And I've never been more busy in low-season.

Some projects are still secret, but I'll gush about them in detail after the deadlines.

December has been a flurry of non-stop activity (that's putting it mildly.)
Mostly, it was for scouting. We're trying to collect as much money as we can, to give our explorers the chance to have an entirely new experience as far as summercamp goes (ie. in Croatia).
I'm particularly fond of the country, but I must say, it's a lot harder to find a scouting group there to host us than I thought it would be.
We packed people's things in supermarkets, sold oliebollen (oil balls.. ) and apple beignets (they both don't sound good but it's Dutch and delicious), and fed an army of parents as a Christmas/New Year's dinner which everyone loved.

Christmas day I spend with the boyfriend's family - a warm and welcoming lot.
Lots of food, some presents, plenty of laughter. I don't think I've had a more traditional first Christmas day in..ever.

Second day I filled with another tradition, apparently: I visited one of the biggest swimming pools of our country (The Tikibad) with friends. I'd never been there before (which apparently is a downright shame in itself), and it was really cool.
We fixed our own three-course dinner afterwards (which included supermarket pizza, but was still pretty marvelous, after-swimming-low-energy considered).

Fourth day (yes, there is such a thing) I had yet another Christmas dinner (I'd lost enough weight by being ill just weeks before for it to be a huge disaster, really), this time at a friend's house.. She's been hosting fourth-day-Xmas-dinners for 9 years now - next one is a big anniversary.

New Year's Eve was much fun as well, it's the first time I've ever set light to fireworks myself.
Too bad I came down with a horrible flu that sort of drowned out all the good vibes (and any other vibes) - I think I slept through the first three days of 2017.

Since December I've reread all the Harry Potter books (one to seven) - and started on the eighth, the script of Harry Potter and the Cursed Child (and pretty much gobbled it up in two days).
It reads differently from the books, and I miss Rowling's mind-blowing storytelling.
Other than that it's really not that bad.

My new year resolutions?
Live more consciously.
If you're wondering what that means, this and that might give you an idea.
Other than that: Read more, and enjoy the little things.

To a conscious, happy and healthy 2017

Xx
The Gypsy

Bucket List - update so far.

My phone broke - and I lost all un backed up pictures. All the way to October.
(which isn't too long, were it not for a trip to Budapest- a new adventure, and I wasn't back in time for my [one year old] phone to give up.)
And it's like watching my paintings burn down in front of me and there's nothing I can do.
Taking pictures is in my DNA. I don't do it for facebook or instagram - just for me.

Anyway -- after a few days of being sad about it, I'm looking around for reasons not to drown in it.
And guess what I stumble upon in my hour of need: nothing less than my bucket list.
I promised a few things to myself at the beginning of the year- and I needed reminding.

((Click it for better view))

I couldn't have said so before, convinced, but... I'm not doing so bad.
You can't force new experiences, or learning new things, but perhaps some art?

Any ideas are most welcome.

Cheers,
Xx
The Gypsy